Poruszająca i świetna językowo – taka jest książka Michała Michalskiego. Przypomniała mi, że nadal siedzi we mnie dwunastolatka z przeszłości. Z wrażliwością na wierzchu, bez narzędzi do radzenia sobie w brutalnym świecie rówieśników. „Buła”, którego poznacie dzięki lekturze, zajada emocje. Im bardziej chce zniknąć, tym większą przestrzeń zabiera. A nadal nikt nie zauważa tego, kim jest. Samotność dojrzewającego chłopca i dorośli, którym walka o byt zabiera przestrzeń na okazywanie miłości. A w tym wszystkim sarkastyczne poczucie humoru, które jest formą odreagowania. Czytajcie, powymieniamy się wrażeniami.
