پرچم سفید

بعدازظهر چهارم می سال ۱۹۸۰، تو شهر اسپلیت Split کرواسی، تیم فوتبال هایدوکِ این شهر میزبان تیم ستاره سرخ بلگراد بود. بازی در چهارچوب رقابت‌های لیگ ملی یوگسلاوی در حال برگزاری بود ولی تو اواسط نیمه دوم، بدون هیچ دلیلی مسابقه رو متوقف کردن. چند لحظه بعد، بلندگوهای ورزشگاه یه اطلاعیه مهم دولتی رو پخش کرد که از یه اتفاق باورنکردنی خبر می داد. هوادارایی که تو ورزشگاه مشغول تماشای مسابقه بودن از بلندگوهای استادیوم شنیدن که تیتو رهبر افسانه ای و پدر ملت یوگسلاوی بعد از یک دوره بیماری طولانی، فقط ۳ روز قبل از تولد هشتاد و هشت سالگیش از دنیا رفته.

تماشاچیا و بازیکنای دو تیم با شنیدن این خبر مات و مبهوت به همدیگه نگاه می کردن. چطور می تونستن باور کنن که پدر ملت مرده و دیگه نیست؟

مرگ تیتو تمام یوگسلاوی رو به سکوت فرو برد. کشور هنوز برای نبود اون آماده نبود. همه از خودشون می پرسیدن " حالا که دیگه تیتو نیست قراره چه اتفاقی برامون بیفته؟"

منابع:

با شروع دهه ۹۰ میلادی و در آستانه قرن بیست و یکم، اروپا بعد از تجربه دو جنگ جهانی اول و دوم یه بار دیگه صحنه نبردی خونین و خشونت بار شد؛ اما این بار در کمال ناباوری، به جای نبرد بین کشورها مردم یک کشور که سالها بود به عنوان یک ملت مشترک در کنار هم زندگی کرده بودن، علیه هم وطنای خودشون مرتکب وحشیانه ترین جنایتها شدن. بله تو این پرونده میخوایم از یوگسلاوی سابق و دلایل فروپاشی ش بگیم. از جنگ ویرانگری که بین مناطق مختلف این ک شور در گرفت و منجر به کشته شدن ده‌ها هزار نفر و آوارگی صدها هزار نفر شد. از تفکرات نژادپرستانه و تعصبات مذهبی که هزاران زن و کودک رو قربانی خودش کرد. از پاکسازی های نژادی و گورهای دسته جمعی و جنایتهای بیرحمانه ای که نشون داد سایه سیاه جنگ همواره زندگی بشر رو تهدید می کنه. از اینکه هنوز هم ممکنه یه فرد یهودی یا یه مسلمون فقط و فقط به خاطر دینی که بهش معتقده مجرم باشه و ریختن خونش واجب. 

از اینکه تاریخ همچنان تکرار میشه و انگار قرار نیست کسی از گذشته عبرت بگیره. 

با ورود مستقیم چین به نفع کره شمالی، معادلات جنگ دو کره باز هم تغییر کرد. حالا دیگه آتش توپخونه‌های دو طرف لحظه‌ای خاموش نمی‌شد. نیروهای هر دو جبهه در مواضع دفاعی خودشون مستقر بودن و فقط به حمله‌های دشمن جواب می‌دادن. دیگه هیچ کدوم از طرفین قدرت پیشروی تو خاک حریف رو نداشت. بمب‌افکن‌های آمریکایی روزانه چندین بار مناطق مختلف کره شمالی رو بمباران می کردن تا جایی که دیگه هدفی برای انفجار بمبها باقی نمونده بود. مقامات سیاسی کشورهای درگیر جنگ، تو این بن‌بست خودساخته گرفتار شده بودن. تو این شرایط بغرنج فقط یه معجزه میتونست به کار بیاد و این معجزه تو تاریخ پنجم ماه مارس سال ۱۹۵۳ به وقوع پیوست. معجزه ای که به جز مردم شبه جزیره کره، سرنوشت افراد زیادی رو تو دنیای اون روز تغییر داد.

در ماه اوت ۱۹۵۰ دو ماه بعد از شروع جنگ کره، پیشروی ارتش کره شمالی به سمت جنوب کند شده بود و اونا علیرغم پیروزی‌هایی که تو روزای اول جنگ به دست آورده بودن، نمی تونستن از سد مواضع دفاعی جنوبی‌ها در پوسان بگذرن.نیروی هوایی آمریکا کنترل آسمان رو به طور کامل در دست داشت و ارسال مهمات، غذا و دارو به نیروهای شمالی رو عملا غیر ممکن کرده بود. کیم ایل سونگ که از پیروزی تو روزهای اول جنگ، حسابی مغرور شده بود، فکر می‌کرد به زودی کل شبه جزیره کره رو تصاحب می‌کنه اما حالا می‌دید نقشه‌هاش دارن یکی‌یکی نقش بر آب میشن. کیم انتظار داشت برادر بزرگتر یعنی شوروی دست به کار بشه و حمایتش کنه ولی آیا استالین از تصمیمش یعنی عدم دخالت مستقیم شوروی تو جنگ کره عقب نشینی می‌کرد؟

با شروع جنگ کره همه از یک چیز وحشت داشتن و اون شروع جنگ بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی بود. هرچند به گفته خلبان بمب افکن B29:

«اینکه شوروی بخواد با امریکا وارد جنگ بشه برای ما یه خطر جدی بود. ولی ما برای همچین روزهایی آموزش دیده بودیم تا با بمب‌های اتمی بر فراز شوروی پرواز کنیم و شهر‌های مهم اونا رو هدف قرار بدیم.

هرچند همه میدونستیم که این یک سفر بدون بازگشته و هیچ کس قرار نیست از این عملیات زنده برگرده.»