<p>W artykule pt. "Chorzy na samotność", napisanego przez Jagodę Bzowy, czytam, że co trzeci dorosły obywatel USA uważa, że nie ma żadnej bliskiej osoby. O podobnych odczuciach mówią mieszkańcy Wielkiej Brytanii. W Unii Europejskiej to Szwecja wskazywana jest jako kraj, w którym samotność jest najdotkliwsza – co drugi dorosły Szwed żyje sam, a co czwarty umiera w samotności. W Polsce co czwarte gospodarstwo domowe jest jednoosobowe, a z prognoz demograficznych i statystycznych wynika, że za piętnaście lat nawet co trzecie gospodarstwo będzie prowadzone w pojedynkę.</p>
<p>Co ciekawe, to wśród młodych dorosłych występuje największy odsetek osób zmagających się z poczuciem samotności. Co jako społeczeństwo robimy źle? </p>
<p>Postanowiłam o to zapytać Aleksandrę Piejkę–badaczkę w Pracowni Neuronauki Społecznej Instytutu Psychologii Polskiej Akademii Nauk, stypendystkę START (Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej) i Instytutu Maxa Plancka w Lipsku, laureatkę Stypendium Prezesa PAN za wybitne osiągnięcia i członkinię rady fundacji Można Zwariować. Obecnie kończy swój doktorat, w ramach którego bada poznawcze i psychofizjologiczne zmiany związane z poczuciem samotności, zarówno w laboratorium, jak i w prawdziwym życiu.</p>
<p>Odcinek dostępny na Spotify, Apple Podcast, Google Podcast, YouTube.</p>
<p><br></p>
<p>Gościni: Aleksandra Piejka</p>
<p>Montaż odcinka: Piotr Brzozowski</p>
<p>Nagranie: Studio Plac </p>
<p>Jingiel: Łukasz Sobolewski</p>
<p>Okładka: Mara</p>
<p><br></p>
