Kafanı yastığa koyduğun kendi düşüncelerinle baş başa kaldığın o an,her şey tam da yoluna girmişken hayatını sonunda düzene sokmuşken aldığın o acı haber,etrafındaki
insanların ne kadar mutlu olduğunu hayatlarının ne kadar güzel olduğunu görüp kendi hayatınla yüzleştiğin o dakika,senin yıllarca çabalayıp başaramadığın o şeyi başka insanların kolayca hallettiklerine şahit olduğun o saniye ve dahi içinde kopan fırtınaları gizlemek için yüzüne takındığın o yalandan gülümseme..
Hep hatırlattı değil mi ?Hayatın herkese adil davranmadığını.
Çocukken çok anlamadık belki bunu,herkesle aynı eşit koşullarda doğduğunu düşündü her çocuk,ama zaman geçtikçe bazı şeyler değişti sanki.Biri demişti söylemişti bize her çocuk cennette doğardı ama bazıları cehennemde büyürdü.
Bu bölüm,cehennemde büyüyenlere,kendiyle başbaşa kaldığı her an onu avlayan düşüncelerinden kaçamayanlara,kahkahası en samimi ve içten olanlara,başkasının acılarını da en iyi bölüşenlere,bütün zalim olanları affetmeyenlere,acı çekenlere..
ve bir de “Nietzsche”
Support the show
İnstagram
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/stbss/message
